Een paar mooie dagen

De afgelopen dagen heb ik vol besteed aan de kinderen van Claudia A. Maandag had ik ballonnen meegenomen, dus dat was feest! Het is zo mooi om te zien waar je zo'n kind blij mee kunt maken. Dinsdag had ik kleurboeken en stiften gekocht en meegenomen en ik ben met goeie moed naar de Stichting gefietst. Het kostte wat moeite, maar uiteindelijk zat elk kind braaf te kleuren zonder dat ze elkaar een mep gaven. Ik kreeg zelfs alle mooie kunstwerken mee naar huis! Het wordt aan de andere kant ook moeilijker om er te komen. Ik vind het geweldig, maar het idee dat ik straks afscheid moet gaan nemen van deze kanjers valt me nu al zwaar. Het jongetje van de foto is een van de kinderen met wie ik veel heb. De eerste dag viel hij al op door zijn afwijkende oogjes en grappige gedrag. Hij plukte laatst ook bloemen voor me en heeft ze in mijn haar gestoken (zie foto), het was zo'n lief gezicht! Hij heeft me gevraagd of, voor de tijd dat ik hier ben, zijn tijdelijke mama wil zijn. Dat kwam omdat hij vond dat ik zo lekker rook en omdat hij mijn haren mooi vindt. Zeg dan maar eens nee! Dat is hier trouwens echt een aandachtstrekker, alle kinderen willen het liefst de hele dag voelen, vlechten en trekken aan mijn haar.
Ook andere kinderen hebben een speciaal plekje gekregen bij mij. Gisteren zei een jongetje me dat hij weg wilde uit het tehuis, nog liever dood wilde omdat niemand van hem houdt. Ik probeer hem dan uit te leggen dat ik wel van hem houdt en dat je van meerdere mensen kunt houden, maar dat gaat er nog niet echt in. Hij heeft zijn buien (net als alle andere kinderen). Het ene moment vliegen ze je om je hals, het andere moment zitten ze te mokken en slaan en schoppen de andere kinderen. Ook drie wat oudere kinderen doen mij veel plezier als ik naar ze kijk. Het zijn stuk voor stuk kanjers die overleven op een plek waar het alles behalve kindvriendelijk is. Als ik ooit de kans krijg zou ik ze zo mee willen nemen naar Nederland. Maar ik kan niet eens met zekerheid zeggen of ze dan nog leven. Ik kan de namen van deze kinderen niet noemen, aangezien het vertrouwelijke informatie is dat ze HIV-positief zijn.
Ook goed en leuk nieuws! Ik kan steeds beter fietsen in het verkeer (ze rijden hier links en naar fietsers wordt niet omgekeken), er is een nieuw huisgenootje, ik heb hier al gekookt, ik ben naar de Havana Lounge geweest, heb papa, mama en Jolijn gesproken aan de telefoon en heb het huis een opknapbeurt gegeven.
Afgelopen weekend heb ik het vermoeiend gehad. We zijn alle avonden gaan stappen, wat natuurlijk ook bij het Surinaamse leven hoort. Het uitgaansleven hier is eigenlijk met niets anders te vergelijken. De jongens zijn handtastelijk en dansen heel uitbundig (daar kunnen de Nederlandse jongens nog wat van leren!) en de meisjes dansen nog veel uitbundiger en hebben daarbij ook niet veel om hun lijf zitten. In je bikini naar een club is hier geen uitzondering.
Wat ook erg opvalt, natuurlijk, is de mannelijke aandacht. Ik denk dat ik die in Ecuador (en Nederland) misschien een beetje ga missen, hahaha! Eigenlijk luister ik er hier niet echt meer naar, “pssssst”, “hey poppetje” en “mooie bakra” (bakra betekent dat je een blanke huid hebt). Het blijft grappig!
Ik blijf voorlopig mijn stinkende best doen voor de kinderen, aangezien AIDS hier nog altijd een taboe is. Mensen denken dat je ’t kan krijgen bij aanraking bijvoorbeeld. In dat opzicht is er hier nog een hoop te doen. Bram, die ook bij de Stichting actief is, gaat in Nederland een feest geven en is bezig met spaarrekeningen voor de kinderen.
Van de hockeysticks hoor ik nog niets… Daar ga ik deze week wel even achteraan!
Oja, de straten staan vandaag he-le-maal blank! Fietsen is hier zwemmen geworden.
Kusjes vanuit een nu toch wel regenachtig Paramaribo, lou